la mitad

Hey lieve lezers!

Jaja, Januarizit er bijna op. Ondertussen ben ik de helft al gepasseerd. Maar ik wil jullie zeker nit onthouden wat dat beteknd voor mij. Ach de helft, nu mag ik beginnen riezen. De planningen zijn vollop begonnen. Het loopt een beetje moeilijk omdat ik ga reizen met meisjes die in Trujillo (het noorden) wonen. Ook heb ik het moeilijk mt d keuzes di ik mot maken. Wat doe ik en wat niet.. Want mijn budge is niet zo groot... Ach. Eind februari zit ik ergens in Cuzco en doen we de Incatrail met als einde de Machu Pichu!

Maar buiten dat ik mag reizen geniet ik ten volle van dit land en mijn stad Arequipa. Ondertussen ken ik de stad al. Ik weet alle goede bars zijn en discos. Den toerist uitgehangen heb ik nog niet gedaan, maar dat wil ik zeker nog eens doen. Mensen als je ooit eens naar Peru reist, zie dat je eens binnenspringt in Arequipa. Arequipa, de witte stad!

Ook mijn Spaans gaat erop vooruit. Fantastisch! Ik kan al goede conversaties voeren met men familie en vrienden. Ook zijn we op het werk gestart om Spaans tegen elkaar te praten ipv engels. En duits? neen hoor zo goed kan ik me niet uitdrukken in het duits. Maar als ze praten verstaan we ze wel. Zo vergeet ik de taal niet, voor moest ik volgend jaar iets met duits willen doen (????) Ook door het Spaans kan ik me onderscheiden van toeristen. Das wel goed voor in de souvenierswinkeltjes. Soms gaat de discusie om 2 soles. En dan moet je benadrukken dat je voluntario bent hier in Arequipa en una aldea infantil en Cayma alto. Ha si? Super grappig! En zo steek je dan toch weer 2 soles in je zak.

Ook door mijn Spaans vind ik mijn project leuker. Ik kan me beter uitdrukken tegenover de kindjes. Waardoor ik meer respect krijg van hen. Maar het zijn zo lieve schatten! Jaja, ieder kind heeft zijn verhaal. Sommige zijn echt triest. Ik zou ze allemaal willen neerpennen maar dat zou veel te lang duren en het gvoel zou niet hetzelfde zijn. Misschien eentje uit de doos...
Er is een meisje dat 18 is nu. (In april moet ze gaan werken en zelf een leven opbouwen) Ze is verbrand in haar gezicht. Maar echt lelijk vebrand. Juist het gedeelte boven haar neus niet. Haar borst is ook verbrand. De vaste werknemers wisten ons te vertellen dat haar tante een ketel kokend water over haar heeft gegooid (ze was toen 8 jaar) om haar dan naar het ziekenhuis te brengen met de gedachten dat ze daar beter ging verzorgd worden dan zij ooit heeft kunnen doen. In wat zijn mensen in staat wanneer ze wanhopig zijn?

Op mijn werk is r de laatste tijd vel veranderd. Er is een jongetje bijgekomen van Puno die deze zomer terug bij zijn ouders gaan wonen was. Hij is dus terug gekeerd naar ht tehuis. Hij is echt een schat. Een jongen die liefde gemist heeft. Ook is er een jongetje toegekomen deze week dat problemen heeft met zijn stolgang. Hij heeft daarom een zakje. Zijn ouders zijn gestorven en zijn opa heeft niet de middelen om voor hem te zorgen. De opa woont voor een weekje op het project, om dat het en heel gedoe is met dat zakje. Je ziet dat de opa zoveel houdt van zijn kleinkind. Elke dag komen er rimpels bij omdat hij weet dat hij gaat vertrekken.
Ook zijn er kindjes weggegaan. Waaronder mijn kindje Alex. Op een dag kwam ik toe en vertelde ze me dat zijn ouders hem samen met zijn zus en broer waren komen halen. Plots weg. Amai ik was er niet goed van. De jongen die niet kon lachen was weg. Ik vroeg of hij gelukkig was. Ze vertelde me dat hij dat niet was. Omdat hij zei dat ht enkel voor verandering was van tehuis, zijn ouders zoudn nit blijvn zorgen voor hem. (Ze hadden het al eens 2 jaar eerder geprobeert) Zijn jongere broer (volgens mij en authist) vertlde dat ze hem hier in deze aldea sloegen. Het kind is 6 jaar. Het is triest dat hij dat uitvindt...
Vorige week maandag is Miquelito vertrokken. Hij is het jongetje met 1 arm. Hij is weg met zijn adoptieouders naar frankrijk. Maandag hadden de ouders een feestje gegeven voor de andere kinderen. In ht tehuis is er de regel dat de grotere zorg dragen voor de kleintjes. Wanneer ze naar het toilet moeten en zo. Zo had Miquelito Gabi als zorgster.. Gabi is 14 en ze heeft mijn traanklieren wakker gemaakt! Ze vertelde zo lieve dingen. Zucht, ik ga die lieve Miquelito missen. Ik kon me alleen maar troosten met de gedachten dat hij binnenkort dichter bij me woont dan al de rest van de kinderen.
Ook is Cariline vertrokken. Ze heeft gedaan met haar project en is nu beginnen reizen. Ze heeft afscheid genomen van d aldea. Brr, ik wou dat ik het nooit hoefde te doen! Er gaan traantjes vloeien bij mij!!!

Je ziet ik heb veel te doen! En er gebeurt hier elke dag wel iets, wat zo fasinerend is. Ik hou er van om hier te zijn, voor de kinderen en voor mezelf. Mag ik een raad geven. Als je ooit vertrekt naar een ver land voor meer dan een maand, zie dat je het dan ook voor jezelf doet, want anders hou je het niet uit! Want idd tussen al deze fantastisch belvenissen heb ik mijn gedachten soms in Belgie zitten. Je bgint de gewone dingen te missen.
Zo mis ik,
Mijn vriend (die ik harder mis dan dat ik ooit had verwacht) , mijn ouders (die ik zo dankbaar ben dat ze me deze kans hebben gegeven), mijn vrienden (ieder op zijn manier), mijn 3 families (er gaat niets boven vertrouwde mensen om je heen), mijn fiets, mijn hoorn, VKSJ, Da Capo, mijn kleerkast, mijn bed, de regen, de purree, mijn nederlands geroep (ja ik ben stiller geworden, mss goed..) , mijn pc, de stilte van Wichlen, Gent, en nog veel meer, maar ik kan er niet direct opkomen...

Maar ach, dan denk ik snel dat ik binnen 2maand en een half alles terug heb waar ik nu naar verlang. Ik ga sneller Peru missen dan dat ik hier Belgie mis. Jaja, ik keer terug dat ben ik zeker. Tot nu toe is deze ervaring de mooiste van men leven. En het veranderd je, in alles wat je maar wil. Als je iets niet goed vind aan jezelf, dan is nu het moment om te veranderen!
En zo heb ik gevonden wat ik zocht, een groot goed stukje van mezelf!

Oh ja, na deze verrijking, wil ik even meedelen dat ik en ander project ben gestart. Maar dat is voor een andere keer, want ik ben in een internetcafe, en heb nog maar 3 minuten!
Dikke kussen en tot binnenkort.