Afscheid Eugenie

Hey daar,
Jaja, de laatste dagen is het stil geweest hier in Arequipa. Mijn belgische vriendin is vertrokken. Gedaan met vlaams babbelen op het werk.. Eugenie is teruggekeerd naar ons klein Belgenlandje. Maar afscheid hebben we genomen in stijl!

Woensdag heeft ze dat gedaan in de aldea. Sochtends opgestaan met verschrikkelijke buikpijn. Maar heb me toch tot aan het huis van Eugenie kunnen slepen. Daar hebben we broodjes met Manjar (een soort van choco zonder chocolade) en snoepsates. Daar hadden we eerst een discusie over hoe het nu net is. Zijn het bronchetes of sate? Maakte niet uit, ze waren al gemaakt.
Bij haar familie kreeg ik alle middeltjes tegen buikkrampen. Van cola zonder bruis tot vieze rijstgoetjes, maar ze hielpen! Ach niet belangrijk!

Op het werk was het die woensdag een beetje raar. Eugenie was afscheis aan het nemen van elk kindje. En dan begon het feestje. Alle kinderen in verzamelen in de comeodor (de eetzaal) en de speech werden gegeven. De kinderen zeiden mooie dingen. Ook de Padre zei mooie dingen. Twas allemaal zo mooi. De sandwichen werden uitgedeeld en de snoepsate vielen in de smaak. Ook de aldea had zelf voor snacks gezorgd. Jennifer zong een mooi lied. En daarna begon iedereen te zingen, het liedje Ik zeg u gaan vaarwel men vriend, maar dan in het Spaans. Oh zo ontroerend, ik kreeg tranen in men ogen. Eugenie begon te wenen!

Eugenie die haar speech houdt.

In de Couna (opvang) met de kleintjes die hun snoepsate krijgen. Als we binnen gingen werden we aangevallen door kleine Peruviaantjes :)

Alle kinderen waarmee we werken op de foto. Allemaal een voor een schatten!

Toen we naar huis reden, in de regen, twas zo een raar gevoel. We hebben ons dan maar getrakteerd op een pedicure! Een uur lang hebben de meiden ons verwend. Omdat er geen andere kanten waren. Een mooie afsluiter..

Donderdagavond had haar familie een feestje voor iedereen georganiseerd. Tof, gezellig en veel gedans, zoals je in Peru gewoon bent! Iedereen was paraat.

Heb geen betere foto gevonden, maar je kan zien, het was plezant. Eva, Eugenie en Victor.

De volgende morgen kwamen haar ouders toe aan de luchthaven van Arequipa. Ze vroegen me of ik savonds mee ging etn met hun. Het was een vrolijke bende. Daarna zijn we uitgegaan met Eugenie haar broer. Hij maakte voor het eerst kennis met het goedkope drinken in Peru. :p
Twas een leuk feestje! Wanneer dat was afgelopen, was het afscheid nemen van Caroline, het Zwitserse meisje. Zij was nog eens afgekomen van haar rondreis om iedereen dag te zeggen. Oh zo triest allemaal. Het zijn tenslotte mensen waarmee je een levenservaring meemaakt! Zij maken het een deel fantastisch!

Eugenie ging met haar familie naar de Colca Canyon in het weekend.

Zondag kreeg ik telefoon an haar Peruviaanse mama. Met de vraag of ik samen met Charlotte (de belgische studente) wou komen eten. Wij naar haar huis gegaan. Eugenie haar familie was er al. De Peruviaanse mama had gekookt. Veel te veel. Er was Cuy, papa rellena, choclo con queso, anticoucho, carne,.. Te lekker!!

En na het eten was het cht afscheid nemen. Jaja er zijn traantjes gevallen! Want het besef kwam dat ik echt een beetje alleen ging zijn.. Ach, ik ga men plan wel kunnen trekken he?
De auto vertrok...
Ik en Charlotte hebben daarna nog de belgische kaas opgegeten.. Maar twas maar in een droevige sfeer.

Nu dat Eugenie afscheid heeft genomen is het besef gekomen dat dit niet eeuwig voor mij gaat duren. Op een dag ga ik het ook moeten doen. En het gaat niet zo lang meer duren. binnen een maand een half is het mijn toer...
Het jammere vind ik wel, dat ik dit alles aan niemand kan laten zien. Ik kan het jullie allemaal wel vertellen hoe het voelt om te leven in Peru, het het is om er te zijn voor de kindjes uit de aldea, hoe het is om de combi te nemen, rond te lopen in de straten,... Maar das niet hetzelfde dan et met uw eiegn ogen te zien! Ach, misschien heeft er iemand van jullie wel zibn gekregen om ook eens af te komen naar Arequipa en heeft die een gids nodig. Ik ben altijd bereid :)

Volgende week vertrek ik met de kinderen naar de zee. Ik ben eens benieuwd hoe het gaat zijn. Ik hou jullie op de hoogte!